Iedereen wordt in mijn ogen met een cadeau geboren. Ik zie een hele mooie witte strik in de handen van iedere baby die uit mama’s schoot schiet. De baby heeft zo zijn cadeautje in zijn of haar hand. En
uiteindelijk wordt dat cadeau ingeademd en wordt het diep bewaard in ons onderbewuste. Hoe ouder wij worden, zijn er dus momenten dat dit cadeautje heel luid aan ons zegt dat het tijd is om het uit te vouwen.
Echter, zijn wij het helemaal vergeten. We ervaren deze stem als een irritante stem die wij aldoor
ongehoorzamen. Het is een stem die we alleen nodig hebben wanneer wij het eens in het blauwe jaar om hulp vragen. Deze stem wilt gehoord worden echter hoe vaker wij het negeren, horen wij het het niet meer. En zo vergeten wij ons cadeau . En wij leven dus nu geheel op informatie van onze omgeving. Onze omgeving neemt helemaal bezit van ons. Doordat wij altijd hebben gezegd en beloofd dat wij zullen luisteren naar ons cadeau en wij het zullen uitvouwen, hebben wij altijd een ongemakkelijk gevoel. Een gevoel van onrust, angst, verdriet en pijn.
Je cadeau is je levensdoel, je levensdoel wordt ondersteund door je intuïtie die je aldoor herinnert om ervoor te kiezen je belofte aan jezelf waar te maken. Je levensdoel roept je naar huis. Het roept je naar je ziel. Dat is de enigste manier om thuis aan te komen.
